Nad ranem wyruszamy do kolejnego punktu naszej wyprawy – miasta Kotor.
Już z oddali widzimy główną sławę miasta – IX-wieczną twierdzę kotorską z otaczającymi ją, grubymi, wysokimi na 20 metrów murami. Forteca zasłynęła z tego, że nigdy nie została zdobyta. Dzielnie odparła ataki Rzymian, Turków i Austriaków; obroniła się również przed szeregiem bitew morskich za władania Republiki Weneckiej. Dziś także stawia opór chcącym ją zdobyć turystom, stawiając im na drodze blisko1500 stopni do pokonania. Po prawie godzinnej „wspinaczce” udało nam się dotrzeć do celu. I żadne z nas nie żałowało poświęconego czasu i wysiłku.
Widok jest oszałamiający. Nie bez powodu Zatokę Kotorską, nad którą leży miasto, nazywa się fiordem południa. Morze o ciemno-szmaragdowej barwie wciska się w ląd na ok. 50km, a nad nim górują skaliste, prawie czarne szczyty. Tylko tu krajobraz południowej Europy przypomina jej północne wybrzeże.
Otaczające miasto pasmo górskie to Lovćen ze szczytem Jezerski vrh (1657 m n.p.m.), gdzie znajduje się mauzoleum czarnogórskiego bohatera narodowego –Piotra II Petrovića Njegoša.
Sam Kotor – to miasto portowe z unikalną średniowieczną atmosferą stworzoną przez: kręte kamienne uliczki, liczne nieregularne place, cerkwie i katolickie kościoły oraz budynki w romańskim, gotyckim, barokowym i renesansowy stylu. W celu ochrony tego niepowtarzalnego miejsca, Kotor (zniszczony podczas trzęsienia ziemi w 1979r) również został umieszczony na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
W mieście znajduje się wiele ciekawych budowli sakralnych i świeckich m.in.: cerkiew Św. Łukasza z XII wieku, cerkiew Św. Mikołaja, romańsko-gotycki kościół Św. Michała, zbudowany na ruinach benedyktyńskiego klasztoru, z malowidłami i freskami z XV wieku, wieża zegarowa z XVI wieku, Pałac rodu Grgurina z 1732 r., który obecnie jest siedzibą Muzeum Morskiego Czarnogóry czy Brama Morska (Morska Vrata) – główna brama do miasta. (Kotor ma długoletnie tradycje żeglarskie, w jego renomowanej szkole morskiej stworzono pierwszą mapę Adriatyku).
Spośród tych wszystkich miejsc, decydujemy się zwiedzić Katedrę Świętego Tryfona – patrona miasta. Jest to świątynia rzymskokatolicka, wybudowana w 1166r. a przez zniszczenia spowodowane trzęsieniami ziemi, kilkakrotnie przebudowywana w okresie późniejszym. Charakterystyczną cechą są dwie dzwonnice połączone tarasem, gdzie jedna jest niższa od drugiej, gdyż podczas renowacji katedry, zabrakło funduszy na przywrócenie oryginalnej wysokości obu z nich. We wnętrzu świątyni naszą uwagę przykuwa cyborium(ażurowa obudowa ołtarza) z czerwonymi, marmurowymi kolumnami, obrazy z XVI i XVII wieku, sarkofag św. Tryfona i zdobione drzwi do skarbca.
